என் வாழ்வின் வசந்த காலம்

ஜன்னலோரம் பார்க்கிறேன்
சூரியன் கூட உன் எழில் கண்டு கண் கூசுகிறான்
முகிலின் பின் ஒளிகிறான்

உன்தன் மென்னடை கண்டு
முகிலினமும் நாணிடும்
கார்மேகமாய் உருமாறிடும்
முத்துச்சாரலாய்ப் பொழிந்திடும்

மாரியெனப் பொழியும்
உனது பேரன்பைக் கண்டு
சாரல் மழையும் மகிழ்ந்திடும்
பூக்களும் பூத்துக் குலுங்கிடும்

தன்னைக் காணுமுன் மலர்ந்த
விந்தையைக் காண வந்த நிலவு
நின்றன் திருமேனி கண்டு
வெப்பம் கொள்ளும் பொறாமையால்

நீ என் இருள் நீக்கும் புலரி
இந்த முத்துவை நனைக்கும் மாரி
நீ என் இதயத்தின் எழில் கோலம்
நீ என் வாழ்வின் வசந்த காலம்