என் வாழ்வின் வசந்த காலம்

ஜன்னலோரம் பார்க்கிறேன்
சூரியன் கூட உன் எழில் கண்டு கண் கூசுகிறான்
முகிலின் பின் ஒளிகிறான்

உன்தன் மென்னடை கண்டு
முகிலினமும் நாணிடும்
கார்மேகமாய் உருமாறிடும்
முத்துச்சாரலாய்ப் பொழிந்திடும்

மாரியெனப் பொழியும்
உனது பேரன்பைக் கண்டு
சாரல் மழையும் மகிழ்ந்திடும்
பூக்களும் பூத்துக் குலுங்கிடும்

தன்னைக் காணுமுன் மலர்ந்த
விந்தையைக் காண வந்த நிலவு
நின்றன் திருமேனி கண்டு
வெப்பம் கொள்ளும் பொறாமையால்

நீ என் இருள் நீக்கும் புலரி
இந்த முத்துவை நனைக்கும் மாரி
நீ என் இதயத்தின் எழில் கோலம்
நீ என் வாழ்வின் வசந்த காலம்

தவம்

தவம் ஏதும் புரியாமல்
நீ  வாய்த்தாய்
இது எப்படியென்று புரியாமல்
நான் வியந்தேன்

சேரும் நாள்

அணைக்கின்ற தோள்கள்
அனலான தேகம்
மையல் கொண்ட இதழ்கள்
மோகம் கொண்ட பொழுதுகள்
இவையனைத்தும் நினைத்து ஏங்கினேன்
சேரும் நாள் தொலைவில் இல்லை எனத் தூங்கினேன்

என் மனைவி

நல்லுறவுகளை வலுப்படுத்தினாள்
நட்பு வட்டத்தினுள் நடுமைப்படுத்தினாள்

ஊண் உயிர் காதலில்
ஊற வைத்தாள்
பேரன்பின் ரசம்
பருகக் கொடுத்தாள்

மிளிரும் மேனியால்
மயக்கும் பார்வையால்
தேன் சொட்டும் மொழிகளால்
தேகமெங்கும் உணர்ச்சியால்
உள்ளம் கவர்ந்தாள்
உயிரில் கலந்தாள்

தேனுக்கே இனிப்பா?

என்னுடைய தேனுக்கு இனிப்பா கொடுப்பேன்?
அமுதத்தை மிஞ்சும் முத்தத்தைக் கொடுப்பேன்
அதில் காதல் ரசம் சொட்டச் சொட்டக் கொடுப்பேன்
முதுமையிலும் முதிராத உள்ளன்பைக் கொடுப்பேன்

திருமந்திரம் சொன்னாற் போல்
அன்பே சிவம் என்பேன்
மந்திரத்தால் ஈர்ப்பது போல்
அவளது அன்பே சுகம் என்பேன்

பெருமை

மனம் தனைப் புரிந்து கொள்
மணம் கொண்டவனே
நான் பூச்சூடினால்
மணம் தனைப் புகழ்

நான் சேலை அணிந்தால்
நிறம் தனை ரசி
நான் சமைத்தால்
ரசித்துக் கொண்டே புசி

ஊடல் கொண்டால்
கவிதை ஒன்றை வாசி
கூடல் கொண்டால்
உயிர் மூச்சனைத்தும் சுவாசி

கூறாமலே இவையனனத்தும் செய்தால்
என் உள்ளம் உவப்பு கொள்ளும்
இயல்பாக சிரிப்பேன் - மொத்தத்தில்
நான் நானாக இருப்பேன்

அதற்காக நீ உன்னை இழக்க வேண்டாம்
நீ நீயாகவே இரு
கொஞ்சம் புரிந்து கொள்
அது போதும் என்றாள்

கோபம் கொண்ட வேளையிலும்
கோதையின் மனப் பக்குவம் கண்டு
அகம் மகிழ்ந்தேன்
ஆண்டவனுக்கு நன்றி சொன்னேன்

பெருமை கொண்டேன்
பேரின்பத்தின் எல்லை கண்டேன்